|| १ ||  काही प्रवास विसरता येण्याजोगे नसतात लहानशा मनातही लंबूटांग आठवणी मावतात. लाल बस हेलकावणारी काळपट हिरव्या रस्त्याने पिवळ्या झोतात चमकणारी झाडांची हाडे-पाने चंद्र वाटोळा हासत होता, सारंकाही ठावूक असल्यासारखा. मांजरपिलागत पेंगुळलेली सीटच्या मी कोपऱ्यात उगवले कुठूनसे निळसर काळे दोन हात जड कडवट श्वासांची, दहा बोटांची रात्र सळसळली अंगावरून चंद्र गाऊ लागला एका पायावर, पुलाच्या कठड्यावरून भुऱ्या आकाशात एकही ढग नव्हता. बालिश आढेवेढे सैलावत गेले विसरले नियम आईनं खालच्या आवाजात सुनावलेले - खेळता खेळता एकटीला बाजूस ओढून काहीबाही तिनं बडबडलेलं, मला मुळी नव्हतंच आवडलेलं. मी शेजारच्या दिशेनंं डोळा उघडला ती शालीखाली घोरत होती. थांबून थांबून गायला तो राकट पंजेदार आवाज आणि गाडीचा खडखडाट.  झोपेस्तो ऐकलेल्या त्या गाण्यानं चोरून झोपेत शिरणं शब्द न-कळलेले तरी चाल मनात भिनणं का बरं आवडत नाही पुष्कळांना सारंकाही ठावूक असल्यागत हसणं?     || २ ||  - पण 'तिनं' ते पुरतं हेरलं होतं कॉलेजच्या लहानशा गच्चीत तिला फुलपाखरू सापडलं होतं थेंबभर प्राणांस...

कशाला इतकी पोरं पैदा करता तुम्ही, त्यांचं संगोपन कसं करावं याची अक्कल नसताना? ...मुलांविषयी तुम्हाला खरी तळमळ असेल ना, लोक हो, तर उद्याच्या उद्या जगात क्रांती घडून येईल.   ...आपल्या मुलांवर जर तुमचं प्रेम असेल; तुमच्यामते जर ती ‘गोंडस खेळणी’ नसतील - दोन घटका मन रमवणारी व नंतर वैताग आणणारी खेळणी नसतील - तर मुलं काय खातात, कुठे निजतात, दिवसभर काय करतात; त्यांना मार पडतोय का, त्यांची मनं कुस्करली जाताहेत का, त्यांचं व्यक्तित्व ठेचून टाकलं जातंय का, हे जाणून घ्यावंसं नाही वाटणार तुम्हाला?? पण ते जाणून घ्यायचं म्हणजे चिकित्सा केली पाहिजे; मूल आपलं असो वा शेजाऱ्याचं असो, आपल्याठायी इतरांविषयी आस्था हवी, कणव हवी. तुमच्या मनात काडीची आस्था नसते - अपत्याविषयी, जोडीदाराविषयी, कुणाचविषयी काही वाटत नाही तुम्हाला.  ...आपल्याला काही फिकीर नसते, म्हणूनच वेळही नसतो आपल्यापाशी या गोष्टींसाठी. पूजाअर्चा करण्यासाठी आपल्याकडे वेळ असतो; पैसे कमावणं, क्लबात जाणं, धांगडधिंगा, मौजमजा - साऱ्यासाठी वेळ असतो, पण मुलांबद्दल गांभीर्याने विचार करण्यासाठी, त्यांना वात्सल्य देण्यासाठी बिलकुल वेळ...